İnsanoğlu ve Kar
Bugün kar yağarken bir kez daha anladım ki, bizi –insanoğlunu- en iyi anlatan mevsimdir kış. Çok benzeriz bu mevsime. Biz dünyaya ilk geldiğimizde alabildiğine saf, alabildiğine temizizdir. Ve kar taneleri de gökyüzünden yere inene kadar bir meleğin elinden çıkmanın temizliğini kutsallığını taşır. Ne zaman ki tane yere düşer çamura bulanıp kirlenir ve ne zaman aklı bir şeylere ermeye başlasa bebeğin, beyni bulanır, ondan öncekilere inanır, çamura bulanır. Ve bu devam eder, ard arda kar taneleri, ard arda yeni bebekler düşer. Ondan önce çamura bulanan kar tanelerinin üstüne..
Ve en son baktığında en üstteki kar taneleri tertemiz görünür ve en son doğan bebek bu nur yüzü, saf ve temiz kalbi hep taşıyacakmış gibi gelir. Ama hepsi ilk düşenlerin kaderine mahkumdur. Temiz kar tanelerinin ömrü hevesle oynayan bir çocuğunun ayakları altında ezilene kadar ve nur yüzlü bebeğinki ise ondan öncekilerle tanışana, ondan öncekiler onun kar kadar saf benliğiyle hevesle oynayana kadardır. Çocuklar eğlenir kar tanelerinin üzerinde, hoplar, zıplar… Kar ezilir, ezilir ve daha çok ezilir, bulamaça döner. Tıpkı artık ne nur yüzlü nede saf ve özgür bir beyne sahip olmayan bebek gibi…
En sonunda kar ezile ezile yok olur ve yetişkin olmuş insanlar aynı hayata esir edilir, bir takım kimselerin onlardan üstün olduğunu söylediği kişiler tarafından ruhları yok edilir. Ama bu döngü sadece umutsuzluk döngüsü değildir. Arada çok olmasa da istisnalar vardır..
Akıllı, bilinçli, özgür ve boyunduruk altına girmeyi reddeden insanlarla şanslı kar taneleri vardır… en yüksek dağın zirvesine konmuş, ondan öncekilere bakıp aynı hataları yapmamış.. Ve onların ruhları dağın en erişilmez kısmında ayak izsiz, lekesiz saklanır ve ölümleri ezilerek değil yaşayarak olur…
Yaşayarak ölmeniz dileğiyle…