Ruhun Yarısı

        Burada mıyım acaba? Diye soruyorum bazen. Ellerim soğuk soğuk terliyor. Bir yerleri özlüyorum. Acaba o yer yeşillikler arasındaki cennet olan -yok yok tarih mi desem- Bursa mıydı? Özlemin bu kadar ıstırap vereceğini nereden bilebilirdim ki? Özlemin bacasından tüten dumanların Bursa’ya uçtuğunu bilsem tutunur giderdim. Düşme ihtimalim olsa bile!

        Özlem bir ruha girdiği zaman pek çok yere dallar sarar. Biri vardır ki kalpten akla giden dal. Yürek büyük bir boşluk içerisindedir. Burayı sevdiğiniz şeylerle doldurmak istersiniz ve başka kimseye yer yoktur orda. Nerede yaşıyorsun? Nerede mi yaşıyorum, bölünen ruhumdan birinin bedenimle buluşup yaşadığı hayatta. Diğeri nerde? Malûm…

        Keşke bir ressam, bir şair ya da herhangi bir yazar gelse de tüm bunları düşünüp yalancıktan yazsa. İşte bu yüzden anlattığım bir hikâyeyi başkasına anlattırırım. Anlattığım gerçekler kurgu olsun diye. Keşke hissettiğim tüm bunlar kitabın kapağındaki başlık kadar kurgu olsa. Yazarın başkasına anlattırdı sahte hislerin birleşimi gibi yeşerse hislerim. Ah! Neredeyim acaba? Malûm yerde mi yoksa olduğum yerde mi? Sanki iki dünya arasında gidip geliyorum. Yine soğuk soğuk terliyorum. O isme “Malûm” diyorum çünkü adını anmaktan korkuyorum. Bu korkumun özlemden geldiğini biliyorum. Bir nevi özlemimden kaçıyorum. Nereye kadar? O Allah’a kalmış. Ayıran Kader, birleştirmesini de bilir.  

        Erken gelen bahar… Böyle bahar mı olur? Hayatın tadını kaldı? Geçmişte yaşadığım ayların, şimdiki zamanı tutmaması deli ediyor beni. Bir mevsim şeridini elimle kaydırmak istiyorum. Her yaşanan anının yine o zamanda tazelenmesini istiyorum. Olmuyor. Bir süre gözlerimi kapatmalıyım herhalde. Yaptıklarımı yaşamış gibi yapmalı gerçek zamanı beklemeliyim.

 Nisan ayında, yeni yeni yeşermeye başlamış ağaçlar arasında, gerçek bahar kokan havayı ciğerlerime doldurarak, eski ahşap evlerin arasından, koşa koşa Cuma namazı için Yeşil Cami’ye yetişmek geliyor içimden. En önemlisi sabah namazını Umurbey’de kılmak… Ramazan’da, geceleri tophaneye çıkıp ayağının altında duran Bursa’yı seyretmek… Somuncunun fırınına bir göz gezdirmek ya da Ulu Cami’de… Devam etmemeliyim. Ama bir teselli var içimde. En azından ruhumun yarısı orada yaşıyor. Ama ben yine oradayım, onları yaşıyorum.

        Şair, şiir yazmadı bu sefer. Bir şeyler yazmayı denedi. Bir emir var: “Malûm” yere çağrı…

EMİR ÇAĞRI Turgut