Beyazlar Alemi

Kalemi uzun bir aradan sonra "evet yazabilirim" diyerek elime aldım. Sait Faik'in dediği gibi "Yazmasam deli olacaktım" . Kalemim, derya deniz kağıdı okşadığı yerde bir kapı açıldı. Çok uzun sürmedi ya kapıyı araladı kalemin okşayışı. İçeri girdik, hür düşünceler karşıladı bizi. Oturdum sohbet ettim. Sorularıma karşılık , pek de iyi değiliz dediler, hapis altında hissediyoruz kendimizi . "İyi olacaksınınız" dedim , "unutulmuş değilsiniz" .

Yoluma devam ettim sonra adaletle karşılaştım ve özgürlükle. Sonra tüm duygular bir olup karşıladılar beni. Hepsi hafiften sitemliydi. Zaten kim değildi ki bu devirde ? Ve hepsi biraz üzgün , unutulduklarını düşündükleri için kırgındılar. Ama henüz umut terketmemişti hiçbirini. Ondan ben de mutluydum .Onlarla karşılaştıkça tanıştıkça farkettim ki etrafımdaki renkler canlandı, canlandı. Ne zaman ki gözlerim kamaşmaya başladı birden hiçliğe karıştı renkler, bembeyazdı her yer. Huzurlu bir beyaz , sakin , mutlu ,kabullenmiş, özgür bir beyaz. Ve o beyazda ucundan görebildiğim bir kapı vardı.

Kapıyı araladığım an ne kadar yanıldığımı anladım . Bir perde kalkmış gibiydi gözlerimden . Bembeyaz , bomboş değildi ki orası , tanıştığım herkes her şey oradaydı. Özgür düşünceyle adalet kolkola hür düşünceyle umut el eleydi . Anlayacağınız herkes yanyana bir bütün olmuştu. O an hatırladım, tüm renkler birleşince kendilerinden sıyrılır . Sırf birlikte olabilmek için beyaza bürünürlerdi ve anladım ki tüm tanıştıklarım artık bütün olmak istiyorlardı.. Her taraftan artık ayrılmak istemiyoruz nidaları yükseliyordu. Elbette ayrılmayacaksınız dedim içimden "sizi kim ayırabilir ki ?" Ve mürekkep, açtığı kapıyı usulca kapattı ...

Ece Ceren Esen